W nielicencjonowanym paśmie 5 GHz działają sieci bezprzewodowe 802.11a. Mogą być stosowane wewnątrz i na zewnątrz budynków. Często stosowane są do połączeń punkt-punkt i szkieletu sieci.

Pasmo to dzieli się na kilka podzakresów, które różnią się dopuszczalnymi mocami EIRP. Najpopularniejszy jest zakres 5,47 ÷ 5,75 GHz, w którym można emitować moce do 30 dBm (1W). W tym zakresie dostępnych jest 11 nie zachodzących na siebie kanałów (w paśmie 2,4GHz tylko 3). Większa liczba kanałów, mniejsza liczba urządzeń działających w tym paśmie oraz charakterystyka 802.11a powoduje, że sieci tego typu są najczęściej wykorzystywane do budowy szybkich łączy punkt-punkt i punkt-wielopunkt.

Urządzenia w tym standardzie osiągają przepustowości rzędu 20Mb/s. Najczęściej w paśmie 5GHz tworzony jest szkielet sieci, który służy do połączenia wielu stacji bazowych 2,4GHz w jedną strukturę podłączoną do Internetu.

Pasmo 5GHz może być także wykorzystywane do dostarczenia sygnału do użytkownika końcowego. Jednak koszt urządzeń klienckich 5GHz jest stosunkowo większy od urządzeń klienckich na 2,4 GHz. Dlatego zwykle łącza 5GHz doprowadza się do użytkowników wymagających dużych przepustowości lub np. do bloków, gdzie sygnał dystrybuowany jest już przez sieć LAN do użytkowników końcowych.

Należy jednak pamiętać, że pasmo 5GHz to pasmo nielicencjonowane. Konsekwencją tego jest możliwość zakłócania pracy urządzenia radiowego przez inne urządzenia tego typu. Stąd w przypadku łączy o krytycznym znaczeniu warto rozważyć wykorzystanie pasma licencjonowanego.

Sieci w paśmie 5 GHz często stosowane są do tworzenia łączy o dużej wydajności. Dlatego standard 802.11a doczekał się modyfikacji przez różnych producentów, które mają na celu usunięcie niektórych wad w standardzie 802.11a i polepszenie parametrów transmisji. Producenci tworzą własne wersje protokołu bazujące na 802.11a.

Niestety często urządzenia działające w zmodyfikowanej wersji standardu są niekompatybilne z urządzeniami działającymi w czystym 802.11a. Przykładem takich protokołów jest WORP w urządzeniach Proxim Tsunami oraz Nstreme w MikroTik. W niektórych rozwiązaniach jest możliwość wyboru czy urządzenia maja działać zgodnie z 802.11a czy w producenckiej wersji protokołu.

Najczęstsze modyfikacje w 802.11a to:

• Superpakiet – transmisja dużej liczby małych pakietów przez sieć radiową jest mało efektywna. Stąd w celu zwiększenia efektywności małe pakiety są składane w jeden duży pakiet, który jest wysyłany przez interfejs radiowy.
• Pooling – w standardzie 802.11a jest stosowany protokół dostępu do medium transmisyjnego typu CSMA/CA. Jest on nieefektywny w przypadku dużego ruchu gdy do punktu dostępowego podłączonych jest wiele stacji klienckich. W takich warunkach znacznie efektywniejszy jest tzw. „pooling”, który charakteryzuje się tym, że to stacja bazowa decyduje kiedy klient może przesłać do niej jakieś dane.

Używanie urządzeń działających w zmodyfikowanym standardzie ma swoje pozytywne i negatywne strony. Z jednej strony mamy możliwość uzyskania łączy o lepszych parametrach. Z drugiej strony musimy się liczyć z niekompatybilnością z innymi rozwiązaniami i koniecznością podłączania urządzeń klienckich tego samego producenta co stacja bazowa.

Stając przed wyborem urządzeń powinniśmy przede wszystkim zdać sobie sprawę z zastosowania do którego będziemy chcieli ich użyć. Mając określony cel możemy zdecydować, które cechy są dla nas istotne, które są nieważne a które wręcz szkodliwe. Nad czym powinniśmy się zastanowić? Przeczytaj więcej